Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΣΩΜΑΤΟΣ - ΊΧΝΟΙ .





Το συγκεκριμένο project παρουσίασης βασίζεται σε μια κεντρική ιδέα, η οποία προτείνει ένα τρόπο δημιουργίας εικαστικών έργων, που προκύπτουν από αποτυπώματα σωμάτων ή μελών σώματος . Η επεξεργασία των αποτυπωμάτων ακολουθεί μια συγκεκριμένη διαδικασία η οποία αποτελεί προϊόν πειραματισμού, όσο αφορά τα υλικά, αλλά και την ίδια την εικαστική γλώσσα. Οι κηλίδες οι οποίες προέρχονται από τα αποτυπώματα αναδομούνται και μετατρέπονται σε γραμμές, σχήματα και σημεία, εξυπηρετώντας τη σύνθεση της τελικής μορφής που προκύπτει μέσα από αυτή την διαδικασία.
Το σώμα, βασικό στοιχείο ταυτότητας και αίσθησης του εαυτού, μετατρέπεται σε αντικείμενο, σε εργαλείο ανασχηματισμού και επαναπροσδιορισμού, με την ενεργητική παρέμβαση του κατόχου του, καθώς χρησιμοποιείται ως μέσο παραγωγής αποτυπωμάτων, τονίζοντας την υλική του υπόσταση, η οποία απεικονίζεται ρευστή, ασταθής, αποσπασματική και σε ορισμένες περιπτώσεις ατελής. Αφετηρία των συγκεκριμένων εικαστικών πειραματισμών υπήρξε μια προσωπική ανάγκη ανασυγκρότησης και αναδιαμόρφωσης του εαυτού μου.
Κατά τον Didier Anzieu *: ΄΄ το να είναι κανείς ο εαυτός του σημαίνει εν πρώτοις ότι διαθέτει δικό του δέρμα και κατά δεύτερο ότι το χρησιμοποιεί σαν να πρόκειται για έναν χώρο όπου τοποθετεί τις αισθήσεις του.΄΄ Εν ολίγης, είναι μια περιοχή ευαίσθητη που λειτουργεί ως πλέγμα γύρω από το σώμα, δέχεται και δίνει ερεθίσματα από και σε άλλα σώματα. Βρίσκεται σε μια συνεχή ρέουσα ενεργειακή κατάσταση μέσα στην οποία υπάρχει η δυνατότητα αλληλοεπιδρώντων ερεθισμάτων, τόσο από εξωγενείς όσο και από ενδογενείς παράγοντες.
Αποτυπώνεται ως ένα είδος προσωπικής ΄΄γραφής΄΄ πολλαπλών σημείων - κηλίδων, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους σε μια ισόρροπη ενεργειακή ολότητα. Έχουν ροή, πλαστικότητα, ευελιξία και λόγω αυτών των ιδιοτήτων τους μπορούν δυνητικά να αλλάζουν την συνολική τους εικόνα, την εικόνα της ολότητάς τους. Επομένως, οποιαδήποτε σχεδιαστική απόπειρα απεικόνισης αυτής της ολότητας μπορεί να είναι μόνο μια στιγμιαία σύλληψη της ουσίας της. Ακολουθώντας νοητά την ρέουσα πορεία αυτών των ενεργειακών σημείων μέσα σε αυτή την περιοχή δράσης των αισθήσεων, σχηματίζονται κάποιες διαδρομές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ΄΄χαρτογραφήσεις αισθήσεων ΄΄.
Η έννοια της χαρτογράφησης ταυτίζει το σώμα με τον τόπο. Υπάρχει μια βαθιά και ουσιαστική σχέση αλληλεπίδρασης ανάμεσα στο σώμα και τον τόπο. Οι τρόποι με τους οποίους αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το περιβάλλον γύρω του, χρησιμοποιώντας το σώμα του ως εργαλείο πρόσληψης και εκπομπής ερεθισμάτων, αποτυπώνονται πάνω στο σώμα. Η οργάνωση του χώρου και η ρύθμιση του χρόνου διαμορφώνουν μορφές αίσθησης του εαυτού τις οποίες τείνουμε να υιοθετούμε, ανάλογα με τα κοινωνικά συμφραζόμενα μέσα στα πλαίσια των οποίων κινείται ο κάθε άνθρωπος. Επομένως, το σώμα θα μπορούσε να νοηθεί ως τόπος όπου σηματοδοτούνται οι πρακτικές μιας κοινωνίας, ως μια επιφάνεια αποτύπωσης και ενσωμάτωσης βιωμάτων. Ταυτόχρονα, το σώμα αφήνει τα δικά του αποτυπώματα (ίχνη) μέσα στο χώρο στον οποίο κατοικεί τη δεδομένη χρονική στιγμή, ως στοιχεία της ταυτότητας του κατόχου του, τα οποία θα μπορούσαν να μεταφραστούν εικαστικά ως σημεία-απολιθώματα μέσα σε έναν καθορισμένο χώρο, μεταφέροντας, μερικώς, στοιχεία της αρχικής δομής και σύνθεσης του υποκειμένου, αποκτώντας την δική τους υπόσταση μέσα στον χώρο και τον χρόνο.
Η επεξεργασία και η αναδόμηση αυτών των στοιχείων προσφέρει την δυνατότητα δημιουργίας καινούριων, αυτόνομων εικαστικών μορφών, οι οποίες διεκδικούν την δική τους ταυτότητα.


*Didier Anzieu ,Le Moi-peau.Το εγώ δέρμα. Μετάφραση : οσούλα.2003 Δρ οσούλαΤσαρμακλή. Εκδόσεις Καστανιώτη .2003.

TΡΙΠΤΥΧΟ - ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ , ΊΧΝΟΙ.



ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΦΙΓΟΥΡΑΣ.

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΣΩΜΑΤΟΣ - ΊΧΝΟΙ .


ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΒΟΛΗΣ

ΠΛΕΓΜΑ

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΟΜΟΙΩΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΥΡΗΜΑ . . . .


Απολιθώματα.






Ίχνη, σημάδια τα οποία αποτυπώνονται πάνω σε υλικές επιφάνειες.
Το σώμα ως υλικό αντικείμενο, έρχεται σε επαφή με άλλα υλικά αντικείμενα, με αποτέλεσμα να προκύπτει μια αλληλεπίδραση υλικών στοιχείων, τα οποία έχουν την τάση να αποδεσμευτούν από την αρχική τους υλική υπόσταση, μεταφέροντας μεμονωμένα στοιχεία δομής της μέσα στον χρόνο. Πρόκειται για στοιχεία-κώδικες τα οποία, αν και προέρχονται από ένα συγκεκριμένο σώμα, παρουσιάζονται σε μία καινούρια σύνθεση, με σκοπό την δημιουργία μιας αφήγησης, η οποία απέχει αισθητά από την αρχική μορφή προέλευσής της.
Mapping paths of convergence:
Artists, anthropologists and frequenters of an Athenian beach meet on the occasion of a public art event.



During the summer of 2009, Athens Biennale (a private initiative of a group of artists and curators named XYZ) took place at Paleo Faliro, an Athenian suburb near the sea. XYZ proposed to seven curators to organize the Biennale exhibition based on the concept of “Heaven”. Two of them, Dimitris Papaioannou (visual artist and choreographer) and Zafos Xagoraris (visual artist and assistant professor at the Athens School of Fine Arts) curated a public art event called “Heaven Live”. The curators proposed, for the occasion, a series of performances, discussions and other forms of public interventions, as well as a number of installations and other “material” artworks. They, also, formed a group of volunteers whose role was to “broadcast” the events, to create an archive - as a form of installation- at “Flisvos” (a building situated in the area), in order to give an overall view of “Live”, and to promote contacts between the invited artists and the people passing or living in the area. At the same time, a second group was formed, intersecting with the first one, by Elpida Rikou (anthropologist and artist, teaching anthropology of art at the Athens School of Fine Arts and participant in one of the events of “Live”), in order to adopt an anthropological perspective on “Heaven Live”. This group included two anthropologists (Alexios Tsigas, who became a member of the “broadcast”group and Marianna Stivachta, who chose not to participate in it) and myself (a visual arts student of Athens School of Fine Arts and a member of the “broadcast” group, as well).
Thus, I had the opportunity to meet and co-operate with artists and anthropologists, during an art event which was international and multicultural, connecting people from different places of origin, artists but also frequenters of Faliron beach or visitors(some of them tourists), who were involved in it in lots of different ways. I came to know and adopt -up to a certain point- the anthropological perspective, while doing fieldwork in the area where the events were taking place. I became closely related to one group of swimmers who, during the winter time, tended to “inhabit” a specific area on the beach. I observed their strategies of appropriating certain artworks that were installed in “their” place and how they rendered them part of their everyday life. Actually, not only this group of people but other frequenters of the beach, as well as occasional visitors, “adopted” certain artworks, approaching them, as I have noticed, mainly as material objects that could be useful to them in specific ways.
In case of art projects based on live workshops or performances, the spectators frequently faced the challenge to actively participate in them. Several local groups or individuals invested time and energy in art projects, developing a sense of ownership of certain artworks or using the occasion for promoting their own “image”. Since the “public’s” participation was essential to the concept of “Heaven Live”, spectators were not held at a distance from the artworks (as it is common in museums, galleries and other art exhibitions), but actually, became “the artwork” themselves, using their bodies as essential parts of the common sensuous experience, created in situ by their involvement in the art projects. By investing physical labour or by just being present, participants developed a different, more complicated, perspective of the events, as well as of the locations these events took place.
In fact, the site chosen for “Heaven Live” was perfectly adapted to the Biennale’s overall concept of “Heaven”. “Live” completely neglected the city and placed the emphasis on the beautiful beach of Paleo Faliro. A large busy road and the railways passing beside it functioned as a physical boundary between the city and the beach and the artists did nothing to contradict or comment on this with their work. In this way, the visitors of the Biennale were transported from one situation (city’s life) to another, completely opposite (the “paradise” of the beach). Also, whereas in cities, the “outside” is often a space we traverse to go “inside”, in the case of “Live”, emphasis was placed on the outside, while the inside- the Flisvos building, being the only space indoors situated in the area- “housed” a variety of representations of the outside. However, as this evasive art event unfolded in time, the archives of Flisvos “materialized” it in the form of a huge collage of photographs, videos, mappings and texts and finally, this building became the core of “Live”.
I started to create my own maps for this occasion and I gradually came to compare the site to a living body, developing according to the complex situations occurring inside its boundaries. The same as the human body, this specific place acquired its own orientations, measures and movements, due to multiple networks connecting sites where events occurred and people participating in them. Inside this body’s changing and permeable boundaries, I assumed that the best way to apprehend networks of social interaction -difficult to identify since they didn't have a precise material outcome- was through my own body and the experience of my senses.
In the case of open air discussions and live workshops, for instance, I felt I was implicated in a dynamic auditory space without fixed boundaries, developing in time: people talking, surrounded by sounds of the waves, the wind, birds singing, music, footsteps, laugher- and the quasi-absence of certain sounds, such as the noises of the city. I also tried to identify distinctive smells and associate them with particular situations and places. Olfaction played, for me, an important role in remembering and associating current and past experiences and I thought that smells could, also, excite particular emotional responses to people participating in the events.
My drawings of improvised maps of the area were inspired by my own and other people’s itineraries that I have recorded. They were accompanied by photographs and notes that provided more precise information on space, people and things. They were an attempt to create a visual synthesis of the whole context. I added indications of experiences based on other senses in the form of notes, symbols, figures, lines and shadings on the maps (for example, I tried to indicate certain smellscapes by small dots or circles).
This activity permitted me, also, to make some interesting remarks. For instance, I located a small garden created by a frequenter of the beach, only some yards away from the installation made by a group of artists, sociologists and others (named “Filopapou”), wishing to promote, in diverse ways, the creation of new “utopian” spaces, gardens included. While this improvised garden went unnoticed by the representatives of the “art-world”, the “gardener” himself, being in the presence of “art”, claimed affinities of his work and artistic creation. His was not the only “intervention” made on the beach by people who were not artists. I located arrangements of fruits, bits and parts of wood, plastic and other objects, placed on the sand, hanging from trees, etc. Artists and the biennale visitors ignored them. Actually, the curators attempted to include in “Live” certain more “structured” activities that took place in the area (open-air chess playing, cycling etc.) or, rather, to encourage art projects which would merge “invisibly” with the local “life” (as one of them, Z.Xagoraris, has declared). My maps gave me the opportunity to observe in situ this play with the categories (“art”-“non-art”-“everyday life”, etc.) and helped me reconsider the ways artists and “non-artists” relate to certain aspects of contemporary art.
The maps I created became my visual tools, which I regularly employed in exploring the relationships between people and their surroundings. I used them as reports of my research and as a way of understanding my own implication in it. They are an attempt to visualize the multiple networks of communication I perceived in action, the relationships I formed with many others and the ways I chose to confer an identity to the site, based on my own itineraries. They invite comments that will, hopefully, further the dialogue I started with anthropology.

BROADCAST GROUP. HEAVEN_LIVE 2009.

Συμμετοχή στο Broadcast Group του Heaven_Live 2009.

Προσωπικό ημερολόγιο

Αρχικά είχα τις αμφιβολίες μου σχετικά με την συμμετοχή μου στην ομάδα καταγραφής και αναμετάδοσης της biennale, Heaven_Live.
Δεν είχα καταλάβει τον χαρακτήρα όλων αυτών των δράσεων, και ποιος ακριβώς θα ήταν ο σκοπός αυτής της ομάδας. Από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε να δω και να αναλύσω την όλη κατάσταση από μια ανθρωπολογικού τύπου οπτική γωνία, γεγονός που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ενεργήσω και ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους της ομάδας.
Ήδη από τον Φεβρουάριο, εγώ, ο Αλέξιος, ο Περικλής, και, περιστασιακά, η Κρυσταλία συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στο Παλαιό Φάληρο με σκοπό να οικειοποιηθούμε τον χώρο και να γνωρίσουμε κάποιους από τους θαμώνες της περιοχής.
Τις πρώτες φορές που επισκέφτηκα τον χώρο ακολουθούσα, σχεδόν ασυναίσθητα μια οριζόντια πορεία κατά μήκος του πάρκου του Φαλήρου έως την παραλία του Μπάτη. Ακόμα και οι φωτογραφίες που τραβούσα ήταν σχεδόν πάντα από τα ίδια σημεία. Καθώς εξοικειωνόμουν με τον χώρο και τους ανθρώπους γύρω μου, άρχιζα να περιπλανιέμαι μέσα σε αυτόν πιο άνετα. Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα άλλαζε κατά την διάρκεια της biennale, αν θα κατάφερναν τα έργα και οι δράσεις να ενσωματωθούν με το γύρω περιβάλλον, και τι αντιδράσεις θα προξενούσαν στους κατοίκους της περιοχής.
Πολλές απόψεις ακούστηκαν σχετικά με διαφορετικούς τρόπους καταγραφής των δράσεων, στις συναντήσεις που έκανε η ομάδα. Στην πράξη, νομίζω, πως τηρήθηκε ένα σχετικά γενικό και απλό πλαίσιο μέσα στο οποίο το κάθε μέλος της ομάδας θα εργαζόταν σύμφωνα με την δική του κρίση. Προσωπικά, αν και θα το ήθελα, οι καταγραφές μου δεν είχαν και τόσο καλλιτεχνική οπτική. Θα έλεγα, πως μόνο και μόνο η συμμετοχή μου στα δρώμενα αρκούσε. Εξάλλου, και οι ίδιοι οι επιμελητές στόχευαν στο βίωμα, την εμπειρία της συμμετοχής, παρά σε ένα εικαστικό-αισθητικό αποτέλεσμα το οποίο θα υπήρχε στο Φλοίσβο ως έκθεμα. Ήθελαν απλά ένα αρχείο.
Η προσπάθεια σύνδεσης των κατά βάση αποσπασματικών γεγονότων που συνέβαιναν κατά την διάρκεια της έκθεσης, κάτω από μια χαρτογραφική αντίληψη του χώρου, η οποία επικράτησε, συμβάδιζε πολύ με τον προσωπικό τρόπο σκέψεις και δουλειάς μου.
Υπήρξε το κίνητρο για να προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα. Ανέλαβα να εκτυπώσω ένα μεγάλο χάρτη(αεροφωτογραφία της περιοχής), πάνω στον οποίο χαράχτηκαν πορείες και σημεία με τα ονόματα των καλλιτεχνών, που οδηγούσαν στην απέναντι κολώνα του τοίχου όπου αναρτήθηκε ο χάρτης, και αντιστοιχούσαν σε μια φωτογραφία από κάθε δράση. Ο χάρτης αυτός λειτούργησε ως ένας καμβάς πάνω στον οποίο επενέβαιναν όλοι. Στην ουσία, ήταν σαν να φτιάχναμε ένα μεγάλο κολάζ με έντονο το στοιχείο της χειροτεχνίας.
Κατά παρόμοιο τρόπο λειτούργησαν και οι καλυμμένοι από οντουλέ τοίχοι, μόνο που τα υλικά αυτή την φορά ήταν οι φωτογραφίες από τις δράσεις. Ενδιαφέρον είχαν οι παρεμβάσεις κειμένων της Κρυσταλίας μέσα σε αυτό το φωτογραφικό κολάζ, και κάποιων σχολίων, δικών μου, πάνω σε σχόλια σχετικά με την έκθεση, που όμως δεν ακολούθησε κανένας άλλος. Χαμένες πήγαν και οι ηχογραφήσεις μου, λόγω τεχνικών προβλημάτων.
Η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου δεν είχε τόση σημασία για μένα, όσο οι νοητές πορείες που διαγράφονταν στον εξωτερικό χώρο. Υπήρχαν σημεία τα οποία μου είχαν τραβήξει την προσοχή πριν ακόμα αρχίσει η biennale. Σημεία που συνδέονται με πρόσωπα, ήχους και μυρωδιές. Το παρτέρι με τα μυρωδικά βότανα που είχαν φυτέψει οι χειμερινοί κολυμβητές (οι ΄΄φίλοι΄΄ μας), ο ήχος από τα φοινικόφυλλα κοντά στον δρόμο, που τον διέκοπτε ο ήχος από τις ράγες του τραμ κοντά στην στάση του Μπάτη, ο παφλασμός των κυμάτων που έσπαγαν πάνω στις βάρκες, η μυρωδιά της αλμύρας σε συνδυασμό με την πολιουρομεθάνη που χρησιμοποιούσε ο Anti για την κατασκευή του πλωτού νησιού, η μυρωδιά από τα φρεσκοψημένα καλαμπόκια δίπλα στην εγκατάσταση της ομάδας Φιλοπάππου, κ.τ.λ. Χαρακτηρίστηκα στοιχεία του χώρου που μπερδεύονταν με τα παροδικά στοιχεία της έκθεσης, αφήνοντας πίσω τους ίχνη, άλλοτε υλικά(ταμπελάκια) κι άλλοτε νοητά(αναμνήσεις).
Ακόμα και οι περαστικοί, οι κάτοικοι ή θαμώνες της περιοχής, οι ψαράδες, οι μικροπωλητές, οι καλλιτέχνες, αλλά και τα άτομα της ομάδας αναμετάδοσης, υπήρξαν στοιχεία μέσα στον χώρο- κινούμενα στοιχεία, από σημείο σε σημείο, διαγράφοντας πορείες. Πολλοί άνθρωποι συνδέονταν με συγκεκριμένα σημεία στο χώρο(κυρίως οι θαμώνες και οι καλλιτέχνες), οπότε οι πορείες που χάραζαν ήταν συγκεκριμένες, και, επομένως, πιο εύκολο να καταγραφούν.
Ασχολήθηκα αρκετά με την καταγραφή νοητών διαδρομών μέσα στον χώρο, σχεδιάζοντας αυτοσχέδιους χάρτες, έναν από τους οποίους ανάρτησα και στον Φλοίσο. Σε αυτούς τους χάρτες υπάρχουν απλά σχέδια-σύμβολα που αντιστοιχούν σε πραγματικά σημεία-σταθμούς του χώρου, αλλά δεν τηρήθηκε καμία απολύτως κλίμακα. Κατά αυτόν τον τρόπο, κάποια σημεία όπου διαδραματίζονταν αρκετά γεγονότα ταυτόχρονα, σχεδιάστηκαν μεγαλύτερα από κάποια άλλα στα οποία γινόταν μόνο ένα, για παράδειγμα. Το κτίριο του Φλοίσβου κυριαρχεί, εφόσον τις πρώτες ημέρες είχαν συγκεντρωθεί σχεδόν όλες οι δράσεις της διοργάνωσης γύρω του.
Με αυτό τον τρόπο, προσπαθούσα να αντιληφθώ τον συγκεκριμένο χώρο ως πεδίο δράσεων και καταστάσεων, στις οποίες συμμετείχα κι εγώ. Ένιωθα παρατηρητής αλλά και αντικείμενο παρατήρησης ταυτόχρονα. Η γνωριμία μου με κάποιους θαμώνες της περιοχής, αλλά και η καθημερινή, σχεδόν, ενασχόληση μου με την καταγραφή των δράσεων, με έκαναν να νιώθω κι εγώ ένα κομμάτι αυτού του χώρου.
Αρκετές φορές αναγκάστηκα να αφήσω στην άκρη την προσωπική μου ματιά και παρατήρηση μιας κατάστασης, επειδή είχα το αίσθημα της ευθηνής απέναντι στην υποχρέωση, που είχα αναλάβει εθελοντικά , και προσπαθούσα η καταγραφή μου να είναι όσο γίνετε πιο αντικειμενική, σαν να έκανα φωτογραφικό ρεπορτάζ. Άλλες φορές εστίαζα σε σημεία που με ενδιέφεραν εικαστικά, χωρίς να σκέφτομαι κατά πόσο γίνετε κατανοητή η δράση η οποία κατέγραφα, μέσα από την συγκεκριμένη εικόνα. Για παράδειγμα, φωτογράφισα την πραγμάτία ενός μικροπωλητή μαγιό, τοποθετημένη σε ένα μπάγκο μπροστά στο σημείο προβολών στην παραλία του Μπάτη, με φόντο, στο βάθος, τις πορτοκαλί ομπρέλες των barking dogs,αλλά από τέτοια οπτική γωνία που να μην φαίνονται σχεδόν καθόλου ούτε οι οθόνες προβολών, ούτε οι ομπρέλες, αναδεικνύοντας μόνο τον πολύχρωμο σωρό με τα μαγιό. Μια άλλη μέρα, τράβηξα ένα μικρό βίντεο(δυστυχώς δεν το έχω….) ενός ποιητή που έγραφε με κιμωλία ένα ποίημα στο πάτωμα*, εστιάζοντας την προσοχή μου μόνο στα πόδια των περαστικών που περπατούσαν πάνω του.
Σε γενικές γραμμές, ο τρόπος που αντιμετώπιζα το κάθε γεγονός ήταν μάλλον ερευνητικός. Προσπαθούσα να κατανοήσω την ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε μια κατάσταση, τις σχέσεις που αναπτύσσονταν μεταξύ των ανθρώπων και τον δικό μου ρόλο μέσα σε όλα αυτά. Οι πληροφορίες που δεχόμουν ήταν αρκετές, όμως ο χρόνος που είχα για να τις αντιληφθώ ήταν λίγος.


Broadcast Group.
Heaven_Live - 2nd biennale in Athens.
Παλιαιό Φάληρο 2009.
Ομάδα καταγραφής και αναμετάδοσης.

Φλοίσβος. Ιούνιος 2009.





Κατά την διάρκεια συμμετοχής μου στην ομάδα καταγραφής και αναμετάδοσης των δράσεων του live κομματιού της 2ης biennale της Αθήνας, η οποία είχε ως στόχο την δημιουργία ενός ζωντανού αρχείου των καταγραφών αυτών των δράσεων, παράλληλα, συνεργάστηκα με μια άλλη ομάδα ανθρωπολόγων και καλλιτεχνών, η οποία προσπάθησε , πειραματικά, να ερευνήσει το συγκεκριμένο γεγονός από μια ανθρωπολογική οπτική γωνία.
Κατά συνέπεια, δημιουργήθηκε μια καταγραφή σε μορφή προσωπικού ημερολογίου, η οποία περιλαμβάνει αυτοσχέδιους χάρτες της περιοχής, όπου έλαβε μέρος το Heaven_Live, φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικό υλικό και θεωρητικά κείμενα.Στην συνέχεια, το υλικό αυτό επεξεργάστηκε και παροθσιάστηκε σε πανεπιστήμιο της Κροατίας.
Η εικαστική αυτή παρουσίαση έλαβε χώρα μέσα στα πλαίσια του 8ου διεθνούς συνεδρίου φοιτητών στο Zadar της Κροατίας, πήρε την μορφή ενός επιτοίχιου κολάζ μεγάλων διαστάσεων, και συνοδεύτηκε από θεωρητικά κείμενα, σημειώσεις και μια ανακοίνωση.
Στο συνέδριο συμμετείχαν, κυρίως, φοιτητές θεωρητικών σπουδών από την Νότιο-ανατολική Ευρώπη. Οι εικαστικές παρεμβάσεις οι οποίες δημιουργήθηκαν στον χώρο από τρεις φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, εκ των οποίων η μιά υπήρξε δική μου, εντάχτηκαν στο γενικό πρόγραμμα του συνεδρίου και είχαν ως σκοπό την δημιουργία ενός διαλόγου μεταξύ ανθρωπολογίας και τέχνης.

8th International Border Crossings Student Conference.