Στο Εργαστήριο ενός καλλιτέχνη ....

Το εργαστήριο του καλλιτέχνη είναι ο χώρος όπου δημιουργεί, δοκιμάζει πειραματίζεται. Είναι ο χώρος όπου νιώθει ασφάλεια. Είναι ο προσωπικός του χώρος. Δεν έχει σημασία εάν είναι ένα δωμάτιο, μια γωνιά μέσα στο σπίτι ή απλώς ένα μπλόκ κι ένα κάρβουνο. Η κάθε ζωγραφική επιφάνεια γίνεται χώρος που ο καλλιτέχνης μπορεί να εκφράσει ιδέες, όνειρα και συναισθήματα.

Όταν βρίσκομαι στον χώρο μου και δημιουργώ, νιώθω ήρεμη. Ο χρόνος σταματάει. Δεν με νοιάζει αν έχει κρύο ή ζέστη, εάν βρίσκομαι στην πόλη ή στην εξοχή. Έχω γύρω μου τα υλικά μου και χαρτί. Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο. Νιώθω ελεύθερη. Δοκιμάζω, πειραματίζομαι με τα υλικά χωρίς να έχω κάποια συγκεκριμένη σύνθεση στο μυαλό μου. Συγκετρώνομαι κι αφήνομαι να με οδηγήσουν οι ιδιότητες των υλικών. Ξεπηδούν μορφές πάνω στο χαρτί μέσα από τις κηλίδες. Μορφές αλλόκοτες και γοητευτικές. Τώρα 'εχω εγώ τον έλεγχο .... Επιλέγω ποιές μορφές θέλω να επεξεργαστώ, τι θυμίζουν, τι αίσθηση προκαλούν.

Κάπως έτσι, σαν παιχνίδι ίσως, προέκειψε μια σειρά έργων μέσα στο εργαστήρι μου που την ονομάζω : << Εικαστικοί Πειραματισμοί >>. Η όλη δημιουργική διαδικασία βασίστηκε σε στιγμές. Αργότερα οι στιγμές αυτές άρχισαν να δημιουργούν νοήματα μέσα από αναγνωρίσιμες φόρμες. Τότε, τέθηκε ένα βασικό ερώτημα : '' Αναγνωρίσιμες για ποιόν ; ... για τον δημιουργό ή για τον θεατή ; ''.

Οι εικόνες αυτές μπορούν να γίνουν καθρέφτες ψυχής, προβάλοντας ότι ο κάθε θεατής κουβαλάει μέσα του και επιθυμεί να δεί μπροστά του. Ή μπορούν και να παραμείνουν απλές κηλίδες, αν κάποιος απλώς τις προσπεράσει.

The laboratory of the artist is where creates, tests experiment. It is the place where he feels safe. It is his personal luggage. It does not matter if it is a room, a corner in your home or just a block and a scale. Each painting work is designated as the artist can express ideas, dreams and emotions.

When i am in my room and i'm creating i feel calm. The time stops. I don't care if it is cold or hot, if I am in town or in the countryside. I have only my materials and my paper. I do nit need anything else. I feel free. I use different kind of materials without any specific composition in my mind. I consentrate and try to lead tthe flow of materials. Spawn forms appear onto the paper through the spots. Forms weird and charming. Now that I have my test I can give a shape and a meaning to each form.

Somehow, as a game perhaps, i havw created a series of projects in my lab and called them : << Visual experimenting – drippongs >>. The whole creative process was based on moments. Later the moments began to create winks through identifiable forms. Then, it was a basic question : " identifiable to whom ? ... for the artist or for viewers ? ".

These images can be mirrored one's soul, by displaying the fact that each spectator carries inside and wants to be seen in front of him. OR can be kept simple stains, if someone just skip.

Internal small worlds, forms which emerge from auger depths ... secret forms, enigmatic, vague and bizarre. From a world unknown, distant but so very familiar. Without words telling their own personal stories, experiences and feelings ... small small pieces which coexist within a whole shades flowing, scrolls, moving and suddenly are frozen in a moment. A moment that shows the entire existence and remains in space and in time as a trace, a recess all their mental energy. Express the progress of an internal flow which passes through the hand into the material and stops at one moment of intensity, and then resting on the paper. Still, stagnant, concrete.