Προσωπικό ημερολόγιο
Αρχικά είχα τις αμφιβολίες μου σχετικά με την συμμετοχή μου στην ομάδα καταγραφής και αναμετάδοσης της biennale, Heaven_Live.
Δεν είχα καταλάβει τον χαρακτήρα όλων αυτών των δράσεων, και ποιος ακριβώς θα ήταν ο σκοπός αυτής της ομάδας. Από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε να δω και να αναλύσω την όλη κατάσταση από μια ανθρωπολογικού τύπου οπτική γωνία, γεγονός που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ενεργήσω και ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους της ομάδας.
Ήδη από τον Φεβρουάριο, εγώ, ο Αλέξιος, ο Περικλής, και, περιστασιακά, η Κρυσταλία συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στο Παλαιό Φάληρο με σκοπό να οικειοποιηθούμε τον χώρο και να γνωρίσουμε κάποιους από τους θαμώνες της περιοχής.
Τις πρώτες φορές που επισκέφτηκα τον χώρο ακολουθούσα, σχεδόν ασυναίσθητα μια οριζόντια πορεία κατά μήκος του πάρκου του Φαλήρου έως την παραλία του Μπάτη. Ακόμα και οι φωτογραφίες που τραβούσα ήταν σχεδόν πάντα από τα ίδια σημεία. Καθώς εξοικειωνόμουν με τον χώρο και τους ανθρώπους γύρω μου, άρχιζα να περιπλανιέμαι μέσα σε αυτόν πιο άνετα. Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα άλλαζε κατά την διάρκεια της biennale, αν θα κατάφερναν τα έργα και οι δράσεις να ενσωματωθούν με το γύρω περιβάλλον, και τι αντιδράσεις θα προξενούσαν στους κατοίκους της περιοχής.
Πολλές απόψεις ακούστηκαν σχετικά με διαφορετικούς τρόπους καταγραφής των δράσεων, στις συναντήσεις που έκανε η ομάδα. Στην πράξη, νομίζω, πως τηρήθηκε ένα σχετικά γενικό και απλό πλαίσιο μέσα στο οποίο το κάθε μέλος της ομάδας θα εργαζόταν σύμφωνα με την δική του κρίση. Προσωπικά, αν και θα το ήθελα, οι καταγραφές μου δεν είχαν και τόσο καλλιτεχνική οπτική. Θα έλεγα, πως μόνο και μόνο η συμμετοχή μου στα δρώμενα αρκούσε. Εξάλλου, και οι ίδιοι οι επιμελητές στόχευαν στο βίωμα, την εμπειρία της συμμετοχής, παρά σε ένα εικαστικό-αισθητικό αποτέλεσμα το οποίο θα υπήρχε στο Φλοίσβο ως έκθεμα. Ήθελαν απλά ένα αρχείο.
Η προσπάθεια σύνδεσης των κατά βάση αποσπασματικών γεγονότων που συνέβαιναν κατά την διάρκεια της έκθεσης, κάτω από μια χαρτογραφική αντίληψη του χώρου, η οποία επικράτησε, συμβάδιζε πολύ με τον προσωπικό τρόπο σκέψεις και δουλειάς μου.
Υπήρξε το κίνητρο για να προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα. Ανέλαβα να εκτυπώσω ένα μεγάλο χάρτη(αεροφωτογραφία της περιοχής), πάνω στον οποίο χαράχτηκαν πορείες και σημεία με τα ονόματα των καλλιτεχνών, που οδηγούσαν στην απέναντι κολώνα του τοίχου όπου αναρτήθηκε ο χάρτης, και αντιστοιχούσαν σε μια φωτογραφία από κάθε δράση. Ο χάρτης αυτός λειτούργησε ως ένας καμβάς πάνω στον οποίο επενέβαιναν όλοι. Στην ουσία, ήταν σαν να φτιάχναμε ένα μεγάλο κολάζ με έντονο το στοιχείο της χειροτεχνίας.
Κατά παρόμοιο τρόπο λειτούργησαν και οι καλυμμένοι από οντουλέ τοίχοι, μόνο που τα υλικά αυτή την φορά ήταν οι φωτογραφίες από τις δράσεις. Ενδιαφέρον είχαν οι παρεμβάσεις κειμένων της Κρυσταλίας μέσα σε αυτό το φωτογραφικό κολάζ, και κάποιων σχολίων, δικών μου, πάνω σε σχόλια σχετικά με την έκθεση, που όμως δεν ακολούθησε κανένας άλλος. Χαμένες πήγαν και οι ηχογραφήσεις μου, λόγω τεχνικών προβλημάτων.
Η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου δεν είχε τόση σημασία για μένα, όσο οι νοητές πορείες που διαγράφονταν στον εξωτερικό χώρο. Υπήρχαν σημεία τα οποία μου είχαν τραβήξει την προσοχή πριν ακόμα αρχίσει η biennale. Σημεία που συνδέονται με πρόσωπα, ήχους και μυρωδιές. Το παρτέρι με τα μυρωδικά βότανα που είχαν φυτέψει οι χειμερινοί κολυμβητές (οι ΄΄φίλοι΄΄ μας), ο ήχος από τα φοινικόφυλλα κοντά στον δρόμο, που τον διέκοπτε ο ήχος από τις ράγες του τραμ κοντά στην στάση του Μπάτη, ο παφλασμός των κυμάτων που έσπαγαν πάνω στις βάρκες, η μυρωδιά της αλμύρας σε συνδυασμό με την πολιουρομεθάνη που χρησιμοποιούσε ο Anti για την κατασκευή του πλωτού νησιού, η μυρωδιά από τα φρεσκοψημένα καλαμπόκια δίπλα στην εγκατάσταση της ομάδας Φιλοπάππου, κ.τ.λ. Χαρακτηρίστηκα στοιχεία του χώρου που μπερδεύονταν με τα παροδικά στοιχεία της έκθεσης, αφήνοντας πίσω τους ίχνη, άλλοτε υλικά(ταμπελάκια) κι άλλοτε νοητά(αναμνήσεις).
Ακόμα και οι περαστικοί, οι κάτοικοι ή θαμώνες της περιοχής, οι ψαράδες, οι μικροπωλητές, οι καλλιτέχνες, αλλά και τα άτομα της ομάδας αναμετάδοσης, υπήρξαν στοιχεία μέσα στον χώρο- κινούμενα στοιχεία, από σημείο σε σημείο, διαγράφοντας πορείες. Πολλοί άνθρωποι συνδέονταν με συγκεκριμένα σημεία στο χώρο(κυρίως οι θαμώνες και οι καλλιτέχνες), οπότε οι πορείες που χάραζαν ήταν συγκεκριμένες, και, επομένως, πιο εύκολο να καταγραφούν.
Ασχολήθηκα αρκετά με την καταγραφή νοητών διαδρομών μέσα στον χώρο, σχεδιάζοντας αυτοσχέδιους χάρτες, έναν από τους οποίους ανάρτησα και στον Φλοίσο. Σε αυτούς τους χάρτες υπάρχουν απλά σχέδια-σύμβολα που αντιστοιχούν σε πραγματικά σημεία-σταθμούς του χώρου, αλλά δεν τηρήθηκε καμία απολύτως κλίμακα. Κατά αυτόν τον τρόπο, κάποια σημεία όπου διαδραματίζονταν αρκετά γεγονότα ταυτόχρονα, σχεδιάστηκαν μεγαλύτερα από κάποια άλλα στα οποία γινόταν μόνο ένα, για παράδειγμα. Το κτίριο του Φλοίσβου κυριαρχεί, εφόσον τις πρώτες ημέρες είχαν συγκεντρωθεί σχεδόν όλες οι δράσεις της διοργάνωσης γύρω του.
Με αυτό τον τρόπο, προσπαθούσα να αντιληφθώ τον συγκεκριμένο χώρο ως πεδίο δράσεων και καταστάσεων, στις οποίες συμμετείχα κι εγώ. Ένιωθα παρατηρητής αλλά και αντικείμενο παρατήρησης ταυτόχρονα. Η γνωριμία μου με κάποιους θαμώνες της περιοχής, αλλά και η καθημερινή, σχεδόν, ενασχόληση μου με την καταγραφή των δράσεων, με έκαναν να νιώθω κι εγώ ένα κομμάτι αυτού του χώρου.
Αρκετές φορές αναγκάστηκα να αφήσω στην άκρη την προσωπική μου ματιά και παρατήρηση μιας κατάστασης, επειδή είχα το αίσθημα της ευθηνής απέναντι στην υποχρέωση, που είχα αναλάβει εθελοντικά , και προσπαθούσα η καταγραφή μου να είναι όσο γίνετε πιο αντικειμενική, σαν να έκανα φωτογραφικό ρεπορτάζ. Άλλες φορές εστίαζα σε σημεία που με ενδιέφεραν εικαστικά, χωρίς να σκέφτομαι κατά πόσο γίνετε κατανοητή η δράση η οποία κατέγραφα, μέσα από την συγκεκριμένη εικόνα. Για παράδειγμα, φωτογράφισα την πραγμάτία ενός μικροπωλητή μαγιό, τοποθετημένη σε ένα μπάγκο μπροστά στο σημείο προβολών στην παραλία του Μπάτη, με φόντο, στο βάθος, τις πορτοκαλί ομπρέλες των barking dogs,αλλά από τέτοια οπτική γωνία που να μην φαίνονται σχεδόν καθόλου ούτε οι οθόνες προβολών, ούτε οι ομπρέλες, αναδεικνύοντας μόνο τον πολύχρωμο σωρό με τα μαγιό. Μια άλλη μέρα, τράβηξα ένα μικρό βίντεο(δυστυχώς δεν το έχω….) ενός ποιητή που έγραφε με κιμωλία ένα ποίημα στο πάτωμα*, εστιάζοντας την προσοχή μου μόνο στα πόδια των περαστικών που περπατούσαν πάνω του.
Σε γενικές γραμμές, ο τρόπος που αντιμετώπιζα το κάθε γεγονός ήταν μάλλον ερευνητικός. Προσπαθούσα να κατανοήσω την ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε μια κατάσταση, τις σχέσεις που αναπτύσσονταν μεταξύ των ανθρώπων και τον δικό μου ρόλο μέσα σε όλα αυτά. Οι πληροφορίες που δεχόμουν ήταν αρκετές, όμως ο χρόνος που είχα για να τις αντιληφθώ ήταν λίγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου